قرارگاه سایبری سبکبالان عاشق

به قرارگاه سایبری سبکبالان عاشق خوش آمدید

قرارگاه سایبری سبکبالان عاشق

به قرارگاه سایبری سبکبالان عاشق خوش آمدید

قرارگاه سایبری سبکبالان عاشق

بسم رب الشهدا والصدیقین سالهاست که جنگ پایان یافته ولی هنوز عطش شهادت بر لبهای خشک و ترک خورده ی بشر تازیانه می زند. آن زمان که دروازه های بهشت باز بود هر کس با حرفه ای خود را به آن باب می رساند و ما نسل سومی ها هم که دستمان در گیر صفر و یک است بابی را گشودیم تا جرعه ای را تا شهادت بنوشیم. افتخار ما اینست که سرباز ولایت فقیه هستیم هرچند دستمان خالیست اما دل های مان پر است از عشق به ولایت.رهسپاریم با ولایت تا شهادت

بایگانی

۲۵ مطلب در تیر ۱۳۹۴ ثبت شده است

  • ۰
  • ۰

مسعود روز نهم اسفند در حالی که بشدت از ناحیه ی دست چپ  کتف پا و دست راست مجروح شده بود به همراه ما اسیر شد و در روز های آغازین اسارت که هیچ نظمی بر اردوگاه حاکم نبود و زبان دشمن تنها زبان کابل بود وشکنجه زندگی در اسارت را همراه با جراحت تجربه کرد.



 

مسعود مبشر نژاد- متولد ۱۳۴۶ جمعی تیپ ۱۵امام حسن(ع)-گردان یکم(محرم) فرمانده ی گردان پرویز رمضانی گروهان سوم به فرماندهی: داوود زنگنه. عملیات خیبر ۴/۱۲/۶۲منطقه ی هور الهویزه، اسارت:۹ اسفند ۶۲ روستای البیضه عراق

نشسته از چپ نفردوم مسعود مبشر نژاد

قرارگاه سایبری سبکبالان عاشق: مسعود نوجوانی بود که مهر ماه سال ۶۲  برای دومین بار  به جبهه اعزام شد در حالی که تازه وارد  شانزده سالگی شده بودوجثه ای نسبتاً کوچک و به ظاهر نحیف داشت. اما در پشت این ظاهر بسیجی قهرمان ما بسیار چابک و شجاع بودما تازه به گردان یک یا محرم وارد شده بودیم وظیفه ی من امدادگری بود که هنوز بخوبی برای حضور در یک گردان رسمی تعریف نشده بود. با توجه به اینکه تقریباً همه می دانستند که من فرهنگی هستم لذا مورد احترام بودم و هنگام نگهبانی بیستر از من به عنوان پاس بخش یا همان افسر نگهبان استفاده می شد. در یکی از شب های آبان ماه سال ۶۲ که من پاس بخش بودم مسعود نگهبان بود من چینش نگهبانی را به گونه ای ترتیب دادم که کوچکترها را در کنار فرد بزرگتری قرار دهم تا ترس بر آنان غلبه نکند!

و البته این از نا آشنایی من و کم تجربگیم بود.مسعود را در کنار شخصی که از نظر جثه بزرگتر بود قرار دادم و به پشت مقر فرستادم.دو هفته ی پیش به این مقر حمله شده بود، گویا ستون پنجم با شناسایی این مقر نگهبان درب جبهه را مورد حمله قرار داده بود. لذا فرماندهی دستور موکد صادر کرده و ازهمه ی نیروها خواسته بود که در امر مراقبت از مقر هوشیاری بیشتری بخرج دهند آن شب من به سراغ نگهبانان پشت مقر که احساس می کردم جای خطرناک تری است رفتم. مسعود گفت: «از آن قسمت که بسیار تاریک است صداهایی می آید. فکر کنم کسانی آنجا باشند»

من چند بار به آن منطقه رفتم و کسی را ندیدم و به آن ها اطمینان دادم که خبری نیست اما مسعود بازهم تکرار کرد من گمان کردم که او می ترسد!!تصمیم گرفتم جایش را عوض کنم .از او خواستم که بامن بیاید در میانه ی راه پرسید مرا کجا می بری گفتم جایی که خطر کمتری دارد. گفت:«نکند فکر کرده ای که من می ترسم؟» در دل گفتم :«عجب بچه ی پر ادعایی! هم می ترسد و هم وانمود می کند که نمی ترسد» به او گفتم نه بحث ترس نیست فکر کنم اینجا بهتر است. در سرکشی بعدی از محل جدیدش به من گفت «آقای اسکافی شما گمان کردید که من ترسیده ام اما دوستم از من می خواست که بگویم آنجا خبری هست خودم موافق نبودم!» اعتراف می کنم که آن روز حرفهایش را باور نکردم.

عملیات خیبر در سحرگاه روز چهارم اسفند سال ۶۲ آغاز شد و ما روز پنجم به کرانه های هور الهویزه اعزام شدیم و در نبردی سخت و نا برابر شرکت کردیم. سعید ممبینی مسوول دسته به خاطر چابکی و زرنگی مسعود از او خواسته بود که در کنارش باشد. سعید در خط همه کار می کرد. آر پی جی زن بود،تک تیرانداز بود، دشته اش را هدایت می کرد و... مسعود نیز به او کمک می کرد. در امر زدن آر پی جی یارو یاورش بود.اما سعید خیلی زود مجروح شد و مسعود خود این وظیفه را بعهده گرفت . به جرات می گویم که آرپی جی با گلوله و خرجش با قد و قواره ی مسعود تفاوت چندانی

ردیف آخر ایستاده از چپ مسعود مبشر نژاد

نداشت!! در روز بسیار سخت و وحشت اور ششم اسفند که دشمن با  تمام توان خود جهت در هم شکستن خط ما تلاش می کرد و بچه ها با گوشت و پوست و استخوان خود در مقابل این هجوم وحشیانه به مقابله برخاسته بودند مسعود را دیدم دو آرپی جی را در دو محل با فاصله ی حدود بیست متر قرار داده بود.با اولی که شلیک می کرد آن را برزمین می گذاشت و بسوی دومی می دوید و لحظاتی بعد با دومی شلیک می کرد.

من در ابتدای امر متوجه هدف او نشدم گفتم :«مسعود این چه کاری است ؟خسته می شوی» گفت :«نیروهای ما کم شده اند باید کاری کنیم که دشمن متوجه این کمبود نشود آن ها الان گمان می برند که در این چند متر دو آرپی جی زن وجود دارد و این یعنی امنیت بیشتر!!!!» من هنوز هم به امور نظامی وارد نیستم و نمی دانم این فکر چقدر درست است اما در آن شرایط یک نوجوان دانش آموز با خود چگونه می اندیشد و بجای ترس از کمبود نیرو و حمله ی دشمن برای تسخیر خط ناتوان ما به فکر چه نقشه هایی است تا در مقابل دشمن تا دندان مسلح مقاومت کند.

آری حدیث مقاومت و ایثار ما سرشار از تفکرات کسانی بود که در معادلات نظامی رسمی جایی ندارند اما همه ی معادلات نظامی را برهم زدند. مسعود روز نهم اسفند در حالی که بشدت از ناحیه ی دست چپ  کتف پا و دست راست مجروح شده بود به همراه ما اسیر شد و در روز های آغازین اسارت که هیچ نظمی بر اردوگاه حاکم نبود و زبان دشمن تنها زبان کابل بود وشکنجه زندگی در اسارت را همراه با جراحت تجربه کرد.

فروردین سال ۶۳ به همراه جمع زیادی از افراد به ظاهر کم سن و سال به اردوگاه رومادبه موسوم به اطفال منتقل شد و سختی های مخصوص آن اردوگاه را به همراه سایر دوستانش پشت سر نهاد.او قریب به ۱۶ ماه در اسارت بود و سپس به تشخیص صلیب سرخ جهانی و گروه پزشکی هلال احمر عراق به همراه یک گروه از مجروحین که به زعم عراقی ها دیگر قادر به بازگشت به جبهه نبودند آزاد گردید.

جالب است که مسعود وقتی خبر آزادی خود را شنید به آقای بخردی گفته بود :«به نظر تو من بروم ؟!! بهتر نیست بخاطر بچه ها اینجا بمانم؟؟»آقای بخردی می گفت تلاش زیادی کردم تا او را راضی کردم که رفتن برای خودت و اهدافت و کشورت سودمند تراست.لازم به ذکر است که ایران در مناسبت ها و اعیاد ملی و مذهبی مانند ۲۲ بهمن ،عید فطر،قربان و...... تعدادی از اسرای عراقی را آزاد می کرد و آن ها نیز به تلافی معمولا به میزان نصف تعداد اسرای آزاد شده ی عراقی تعدادی از مجروحان و پیران و بیماران را آزاد می کردند. اما قصه در اینجا به پایان نرسید .

مسعود با وجود جراحات شدید که منجر به نقص عضو هم شد بار دیگر برای اعزام به جبهه اقدام کرد و پس از اصرار زیاد در عملیات والفجر هشت به عنوان نیروی تبلیغی وارد شد و در فتح فاو حضوری موثر داشت و در همانجا بود که یک بار دیگر تا مرزهای اسارت پیش آمد. با وجودی که دیده بود که دشمن با اسرا چگونه برخورد می کند اما بازهم به ندای امامش لبیک گفت ودر این میدان پر خطر حضور یافت بر اساس «آنچه که ما از کنوانسیون ژنو در باب اسرا شنیده بودیم­« اسارت مجدد مساوی با مرگ است» اما او نهراسید آمد تا بار دیگر از ارزشهای مقدس خود در مقابل کسانی که آماده بودند همه ی ارزش ها را لگد مال کنند و به نابودی بکشانند ایستادگی کند.

او اکنون به عنوان یک دبیر در دبیرستان های بهبهان با گمنامی کامل در حال تدریس است . و دارای مدرک کارشناسی ارشد در رشته ی معارف اسلامی می باشد.
  • سرباز سایبری
  • ۰
  • ۰

عکس حاج میثم مطیعی

به بهانه تشییع 175 شهید غواص با حضور مردم خداجوی پایتخت میثم مطیعی در وصف مقام والای این شهیدان، قطعه‌ای را با عنوان «کاروانی از شهیدان آمده» (به یاد شهدای گمنام و غواص) مداحی کرده است.

 

 



به گزارش سرویس صوت و فیلم قرارگاه سایبری سبکبالان عاشق همزمان با تشییع پیکر 175 شهید غواص و شهدای گمنام، میثم مطیعی فایل صوتی بسیار زیبا در وصف شهدایی که امروز در تهران تشییع خواهند شد، منتشر کرده است که در ادامه می‌آید:

مژده‌ ی یوسف به کنعان آمده
بر کویر تشنه باران آمده
زنده شو ای شهر دل مرده که باز
کاروانی از شهیدان آمده
ای شکسته استخوان‌ها السلام
السلام ای قهرمان‌ها السلام
از شما چشم زمین روشن شده
راهیان آسمان‌ها السلام
با شما اینک، می‌وزد عطر مدینه در خیابان‌ها
آه و واویلا، سوی چشم مادران را برده باران‌ها
(ای دل می‌رسند از راه، فرزندان روح الله)
شد چراغان کوی و برزن با شما
می رود هر دم دل من با شما
یادتان در جان ما جا مانده است
ای همه معنای بودن با شما
ای عزاداران عزاداری کنید
از غم ما پرده‌برداری کنید
استخوانی آمده از یوسفش
مادر غم دیده را یاری کنید
ذکر یازهراست، بر لب چشم انتظاران شما اینک
در خزان شهر آمده گویا بهاران شما اینک
(ای دل می‌رسند از راه، فرزندان روح الله)
ما و اینک یاد یاران حسین
ما به قربان شهیدان حسین
بر سر مولای ما سید علی
شکرُ لله بوده دستان حسین
ای شهیدان خدا آماده‌ایم
رهبر آزاده ما آماده‌ایم
ای مدینه،! مکه! ای شام و حلب
ای نجف! ای کربلا! آماده‌ایم
کربلایی‌ها، ای خدا آماده جان دادند اینجا
با نوای یا کربلا آماده جان دادند اینجا
(ای دل می‌رسند از راه، فرزندان روح الله)

دانلود

  • سرباز سایبری
  • ۰
  • ۰


عکس شهدا

شب زیبایی بود . حیفمان می آمد بخوابیم؛ولی بهانه ای برای بیدار ماندن نبود. گروهبان ، دسته را جمع و جور کرد . می گفت فرمانده با شما کار دارد.
فرمانده آمد و گفت:ممکن است این چند روز عملیات باشد!

امشب باید در تاریکی کار کنید. نفری بیست تا گونی شن درست کنید. به هم نگاه کردیم. خندیدیم. بهانه ای بود برای بیدار ماندن؛ بعد از یک گرمای ۵۰ درجه یک شب خنک و پر ستاره می چسبید.
فرمانده سرش را روی بیستمین گونی که از شن پر کرده بود ،گذاشت و  به خواب رفت بود. برای نماز صبح که بیدار شد. گونی بچه ها را شمرد ، اخم کرد وگفت :
دیشب چی کار می کردید. نفری ده گونی هم پر نکرده اید.بجنبید.هنوز قدری هوا تاریک است باید جبران کنید.
بچه ها به تکاپو افتادند؛فرمانده شگفت زده شد.گفت :«ببینم ، پس بیل هایتان کجاست؟چرا با مشت گونی را پر می کنید؟!»
گفتم :« بیل نداریم»
فرمانده خجالت زده شد؛گفت:«چرا نگفتید بیل تهیه کنم؟»
بچه ها باز هم خندیدند .گفتم :
خودتان گفتید : در جبهه نباید چیزی بخواهیم ؛ ممکن است فرمـانده شرمنده شود.
 فرمانده گفت :«شرمنــده!»

  • سرباز سایبری
  • ۰
  • ۰

شما ما رو نمی خواهید اما ما حق همسایگی رو اداء می کنیم. ما بچه معلول تو رو شفا دادیم…

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

همه در حال عزاداری هستند . بعضی ها هم مشغول زیارت عاشورا و بعضی ها نیز تشییع شهدا رو هدایت میکنند.
یکی از خانمها در بین خواهران توجه بعضی ها رو به خود جلب میکند.

او به دنبال کسی است که از او معذرت بخواهد. از او میپرسن : خانم معذرت خواهی از چی؟ از کی؟
او با چشمانی اشکبار راز ماجرا را افشاء میکند.
شاید من و نشناسین. اما من جزو اون دسته ای هستم که وقتی شنیدم می خوان این شهدا (با گریه) رو به این منطقه بیارند مخالفت می کردم. می گفتم نباید محله ما مزار مرده ها!! باشه.
اما من اشتباه می کردم. تا اینکه خواب عجیبی دیدم.
در خواب همین پنج شهید (با گریه) رو دیدم. عجب نورانیتی! یکی از اونها حرفی زد که دوست داشتم زمین باز می شد و من تو زمین فرو می رفتم.

javanenghelabi - shahid gomnam (1)


او گفت : «شما ما رو نمی خواهید اما ما حق همسایگی رو اداء می کنیم. ما بچه معلول تو رو شفا دادیم…».
از خواب بیدار شدم. گفتم خدایا این چه خوابی بود من دیدم . نه! شهدا می خواستند من و بیدار کنند.
و من اومدم عذرخواهی کنم
و او سر بر تابوت شهید گمنام میگذارد و تنها با دل و قطرات اشک با شهدا راز و نیاز میکند.

  • سرباز سایبری
  • ۰
  • ۰

فرماندهی که همیشه قبری برای مناجات داشت

محل استقرار گردان تغییر کرد. وقتی وارد منطقه جدید شدیم، رفت یک گوشه‌ی خلوت، یک قبر کند. شب‌ها‌ می‌رفت آنجا مناجات می‌کرد. هر موقع از کنار آن قبر رد می‌شدیم. صدای گریه و زاریش را می‌شنیدیم. می‌گفت: این جا، جای ابدی ماست.
شهید "علی عابدینی" فرمانده گردان خط شکن غواص از لشکر 41 ثارالله در سال 1342 در روستای لاهیجان رفسنجان متولد شد و در سال 1365 در عملیات کربلای 5 در منطقه شلمچه به شهادت رسید. در ادامه 9 خاطره از زندگی و مجاهدت این سردار شهید را می‌خوانیم:

همیشه جلوی گردان حرکت می‌کرد

گفتم: شما که جلوی نیروها‌ حرکت می‌کنید؛ اگه اتفاقی براتون بیفته بقیه‌ی نیروها‌ باید چه کار کنند؟

گفت: اگر فرمانده جلوی نیروهاش حرکت نکنه، ممکنه یک بسیجی با خودش فکر کنه چرا فرمانده جلوتر از من حرکت نمی‌کنه. من باید همیشه جلوتر از نیروها‌م حرکت کنم تا چنین مسئله‌ای پیش نیاد.

اینجا، جای ابدی ماست

محل استقرار گردان تغییر کرد. وقتی وارد منطقه جدید شدیم، رفت یک گوشه‌ی خلوت و یک چاله کند. شبیه یک قبر. شب‌ها‌ می‌رفت توی آن و مناجات می‌کرد. شب، هر موقع از کنار آن قبر رد می‌شدیم. صدای گریه و زاریش را می‌شنیدیم. بچه‌ها‌ که می‌پرسیدند موضوع قبر چیه؟ می‌گفت: این جا، جای ابدی ماست. دنیا می‌گذره و ما باید چنین جایی برای خودمون انتخاب کنیم؛ پس چه بهتر که از حالا این مکان رو حس کنیم.

اگر می‌خواهی به من محبت کنی، آب رو بده به مجروح‌ها

قمقه‌اش را در آورده بود و به طرف علی گرفته بود. می‌گفت: شما خسته‌اید؛ مدام در حال فعالیت بودی و کار می‌کردی؛ تازه خودم دیدم که قمقمه‌ی آب خودت رو به بچه‌ها‌ دادی. حالا این قمقمه رو بگیر و از این آب بخور. علی آقا نگاهی بهش انداخت و گفت: برادر، بچه‌های دیگه واجب‌تر از من هستند. اگر می‌خواهی به من محبت کنی، آب رو بده به مجروح‌ها.

دعا می‌خواند و گریه می‌کرد

بچه‌ها‌ می‌آمدند و هر چه دیده بودند، برای هم تعریف می‌کردند. یکی می‌گفت: دیشب علی آقا رو گوشه‌ی نخلستان دیدم. نور یک چراغ قوه کوچک را روی کتاب دعا انداخته بود؛ دعا می‌خواند و گریه می‌کرد. دیگری می‌گفت: کنار نخلستان بودم که علی آقا را دیدم. بین نخل‌ها‌ ایستاده بود و نماز می‌خواند. هر کدام از بچه‌ها‌ در حالتی دیده بودش.

اصلاً کسی به نام فرمانده گردان ندیدند

معلم بودند. چند روز بود که آمده بودند توی گردان و از این که کسی به نام فرمانده گردان توی این مدت به آنها امر و نهی نکرده بود و اصلاً کسی به این نام ندیده‌اند، تعجب کرده بودند. تعجبشان وقتی بیشتر شد که فهمیدند علی آقا فرمانده گردان است. هر روز یکی از بچه‌ها‌ را انتخاب می‌کند تا بهشان دستور بدهد به خط شان کند. خودش هم بیش‌تر در مورد مسائل معنوی باهاشان صحبت می‌کرد.

هدف‌مان وظیفه‌ای است که رهبر به ما گفته انجام بدهیم

بارها‌ شنیدم که می‌گفت: ما به جبهه احتیاج داریم، جبهه یک دانشگاه است که محصل می‌آید آن جا و مدرکش را می‌گیرد. هدف این نیست یک منطقه از خاک عراق را بگیریم، هدف‌مان وظیفه‌ای است که رهبر به ما گفته انجام بدهیم، وظیفه‌ی ما جنگیدن است تا زمانی که زنده هستیم. ما چه بکشیم و چه کشته شویم، پیروزیم.

اومدیم اینجا تا شهید بشیم

حاج احمد امینی –فرمانده گردان 410 غواص شهید شده بود. چند تا از بیسیم چی‌ها‌ کنار جنازه‌اش نشسته بودند و گریه می‌کردند. علی آقا که آمد کنارشان، گفت: ما اومدیم این جا تا شهید بشیم، اونوقت شما گریه می‌کنید که حاج احمد شهید شده. این سعادتی است که نصیب همه‌ی ما نمی‌شه. شما هم باید بروید دنبال شهادت.

حتی در مرخصی آرام نمی‌گرفت

آرام نمی‌گرفت؛ حتی اگر مرخصی‌اش یک روزه بود. ماشین پدرش را برمی‌داشت و می‌رفت دنبال چند تا از بچه‌ها. برشان می‌داشت و با هم راه می‌افتادند توی گلزارهای شهدا و دیدار با خانواده‌های شهدا.

هیچ کس اعتراض نکرد

قبل از عملیات کربلای چهار، در رودخانه‌ی بهمن شیر تمرین می‌کردیم. بعد از ظهر از آب خارج شدیم. لباس‌های غواصی را بیرون آوردیم و به طرف ساختمان‌ها دویدیم. هوا خیلی سرد بود. با کلاه و اورکت زیر پتو رفتیم. نیمه شب پیک فرمانده گردان رسید و گفت: برادر عابدینی می‌گوید بچه ها را بیدار کنید تا وارد آب شوند. تعجب کردم. در آن هوای سرد چرا باید وارد آب می‌شدیم!؟

از اتاق بیرون آمدم. باد سردی به صورتم خورد. به طرف اتاق فرمانده گردان رفتم. حاج آقا سلیمانی را آن جا دیدم. بعد از سلام و احوال پرسی گفتم: هوا سرد است. من با اورکت خوابیده بودم، دلم نیامد در این هوا بچه‌ها را بیدار کنم.

عابدینی گفت: "دستوری را که پیک گردان آورده، اجرا کنید."

تابع سلسله مراتب بودم. بنابراین بچه‌ها را بیدار کردم. کسی اعتراض نکرد. به طرف آب رفتیم لباس‌ها را بیرون آوردیم. لباس‌های خیس غواصی در آن هوا، حسابی سرد و خنک شده بود؛ با وجود این، آنها را پوشیدیم. قبل از ورود به آب پرسیدم: چقدر در آب بمانیم؟

عابدینی گفت: تا وقتی که خسته بشویم. وارد آب شدیم. اطاعت پذیری بچه‌های گردان 410 به قدری بود که در آن نیمه شب سرد حتی یک نفر هم اعتراض نکرد. بچه‌ها تا جایی که توان داشتند، در آب کار کردند و حاج قاسم سلیمانی آمادگی آنها را کنترل کرد.

از آب که بیرون آمدم، میر قاسم میر حسینی کنار آب ایستاده بود. دستش را به طرفم دراز کرد و گفت: دستم را بگیر و فشار بده ببینم اگر شب عملیات با سرباز عراقی رو به رو شدی، توان خفه کردنش را داری؟ دستم را به طرفش بردم. انگشتانم از سرما باز و بسته نمی‌شد.

 

  • سرباز سایبری
  • ۰
  • ۰

ولایت

عکس رهبر
نام من سربازکوى عترت است/دوره آموزشى ام هیئت است/ارتش حیدر محل خدمتم/بهر جانبازى پى هر فرصتم/نقش سر دوشى من یافاطمه است/قمقمه ام پرزآب علقمه است/اسم رمزحمله ام یاس علیست/ افسرمافوق من سید علیست/
  • خادم الشهدا
  • ۰
  • ۰

روز جمعه

چه جمعه هاکه یک به یک غروب شد نیامدی/،چه بغضهاکه درگلو رسوب شد نیامدی/،خلیل آتشین سخن؛تبربه دوش بت شکن،خدای ما دوباره سنگ و چوب شد نیامدی/،
برای ماکه خسته ایم نه؛ولی برای عده ای چه خوب شدنیامدی/
تمام طول هفته را به انتظار جمعه ام،
دوباره صبح؛ظهر؛ نه غروب شدنیامدی/
یامهدی 
  • خادم الشهدا
  • ۰
  • ۰

شیمیایی گناه

در شهر شیمیایی گناه زده اند!
بوی تعفن عطرهایی که برای آلوده کردن تو همه جا پخش شده است
میدانی حقیقت چیست؟
آلوده شده اند، زورشان می آید که تو سالمی...
میدانی حقیقت چیست؟
در مرداب انکار و اضطراب، غرق شده اند، به هرچیزی چنگ میزنند!
میدانی حقیقت چیست؟
به بیراهه رفته اند، چشم راه روشن تو را ندارند....
و در این میان؛
چفیه ام، چراغی است که راه را نشانم میدهد و می درخشد...

 

  • خادم الشهدا
  • ۰
  • ۰

خاطرات شهدا


طی عملیات تفحص، در منطقه چیلات، پیکر دو شهید پیدا شد... 

یکی از این شهدا نشسته بود و با لباس و تجهیزات کامل به دیوار تکیه داده بود. لباس زمستانی هم تنش بود و سر شهید دیگری را که لای پتو  پیچیده شده بود را بر دامن داشت, معلوم بود که شهید دراز کش مجروح شده بوده است. خوب، پلاک داشتند، پلاک ها را دیدیم که بصورت پشت سر هم است. 555 و 556 . فهمیدیم که آنها با هم پلاک گرفته اند. معمولا اینها که با هم خیلی رفیق بودند، با هم می رفتند پلاک می گرفتند. اسامی را مراجعه کردیم در کامپیوتر. دیدیم که آن شهیدی که نشسته است، پدر است و آن شهیدی که درازکش است، پسر است...

 پدری سر پسر را به دامن گرفته است...

شهید سید ابراهیم اسماعیل زاده موسوی پدر و سید حسین اسماعیل زاده پسر است اهل روستای باقر تنگه بابلسر...



کاش از ما نپرسند که بعد از شهدا چه کردیم.......عکس شهدا

  • سرباز گمنام
  • ۰
  • ۰
سفر نامه آسمانی

ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﻛﻮﻫﻲ ﺍﺯ ﻭﺍژﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﺒﻬﻢ ﺭﺍﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻣﻴﻜﻨﺪ ..ﻭ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻓﻜﺎﺭﻡ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ، ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺭﺍﻩ ﮔﺮﻳﺰﻡ !!ﺭﺍﻫﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺑﻬﺎﻡ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﻼﻃﻢ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻲ ﻭﺯﻧﻲ ﺫﻫﻨﻢ!..  ﭘﺲ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﻭﺍژﻩ ﻫﺎﻳﻢ ﺧﻴﺲ ﺷﺪﻧﺪ، ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﺷﺮﻡ ﻧﺠﺎﺑﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻭﺍژﻩ ﻫﺎﻳﻢ ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﻭ ﺷﻌﻠﻪ ﻛﺸﻴﺪﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺣﺮﻡ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﻲ ﺍﺕ ﺣﺲ ﻣﻴﻜﻨﻢ.

ﺍﻱ ﻃﺮﺍﻭﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﺑﺎﺭﺍﻧﻲ ﺍﻡ...ﻭ ﺍﻱ ﺗﺠﺴﻢ ﻧﺠﺎﺑﺖ ﺑﻨﺪﮔﻲ...ﺳﻼﻣﺖ ﻣﻴﻜﻨﻢ. ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﻜﻮﺕ ﺍﻓﻜﺎﺭﻡ ﺗﻼﻃﻤﻲ ﺍﺯ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻣﻮﺝ ﻣﻴﺰﺩ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﻻﻳﻖ ﻣﻴﺪﺍﻧﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﺗﺎ ﺯﺍﺋﺮ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﻲ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻋﺮﻭﺝ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﺩﻟﻢ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻭ ﺗﺸﻮﻳﺶ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ؟ ﻭﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎﺩﻱ ﺍﺯ ﺳﻜﻮﺕ ﻣﺮﺍ ﺍﺭﺍﻡ ﻛﺮﺩﻱ ﻭﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﺲ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ ، ﻭ  ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺴﻜﻴﻦ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺩﻝ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮔﻴﺮ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ!...

ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺳﺎﺩﻩ ﺗﺮ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺍﺯﺩﻟﺘﻨﮕﻲ ﻭﺍژﻫﺎﻳﻢ، ﺍﺯ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺍﺣﺴﺎﺳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻮﺍﻱ ﻫﻮﺍﻳﻲ ﺷﺪﻧﻢ. ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﺕ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺳﻴﺪ ﻫﺠﻮﻡ ﺍﺷﻚ ﺳﻨﮕﺮ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ﻛﺮﺩ ﻭﺗﻨﻬﺎ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻱ ﺷﻜﺮ ﺑﻲ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﺴﻜﻴﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻭ ﻣﻦ ﭼﻜﺎﻭﻙ ﻭﺍﺭ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻣﻴﺪ ﺍﻭﺝ ﮔﺮﻓﺘﻢ  ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻟﻢ ﻫﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻡ!. ﺳﻔﺮ ﻛﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺩﻝ، ﻭ ﻗﺮﺍﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﺍﻳﻦ ﺳﻮﺍﻝ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﻣﻴﺠﺴﺘﻢ .. 

ﺍﺯ ﻛﺠﺎﻱ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﺖ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟ ﺍﺻﻼ ﭼﻪ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺖ ﺑﻴﺖ ﺧﺎﻙ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﺖ ﻣﻌﻄﺮ ﺍﺯ ﻋﻄﺮ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﺗﻮﺳﺖ ﻭ ﻗﺼﻴﺪﻩ ﻱ ﺩﻟﻢ ﻋﺎﺟﺰ ﺍﺯ ﺳﺮﻭﺩﻥ ﺁﻥ...ﭘﺲ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺪﻳﻪ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻛﻨﻢ... ﺍﺭﻭﻧﺪ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺁﺭﺍﻡ ﺩﺭ  ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺑﻴﻘﺮﺍﺭ.. ﺍﻱ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ ﺍﺭﻭﻧﺪ ﺑﺨﺮﻭﺵ ﻭ ﻣﻮﺝ ﺑﺮ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﻜﻮﺏ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻗﻠﺒﺖ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﻴﺮﺩ ﺍﺯ ﭘﺮ ﭘﺮ ﺷﺪﻥ ﻗﺎﺻﺪﻙ ﻫﺎﻱ ﺳﭙﻴﺪ ﺩﺭ ﺗﻮ...ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺑﻠﻌﻴﺪﻱ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺎﺏ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﺸﺎﻥ،ﻭ ﺑﻲ ﺗﺎﺑﻲ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ... ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻲ ﻗﺎﺻﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﺩ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺭﺍ ﺍﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺯﻳﺒﺎ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺳﻴﺮ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺑﻲ ﻗﺮﺍﺭﺕ ﻛﻨﻲ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺧﻴﺮﻩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭ ﺗﻮ ﺑﻴﻘﺮﺍﺭ !ﭘﺲ ﺑﻜﻮﺏ ﺑﺮ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎﻳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺤﻜﻮﻣﻲ ﺑﻪ ﺧﺮﻭﺷﺎﻧﻲ ﻭ ﺑﻴﺘﺎﺑﻲ.. ﻏﺮﻭﺏ ﺷﻠﻤﭽﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻏﺮﺑﺖ ﻏﺮﻳﺐ ﺩﻟﺘﻨﮕﻲ ﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩ .. ﺍﻱ ﻏﺮﻳﺐ ﺁﺷﻨﺎﻱ  ﻣﻦ !ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎ ﻏﺮﺑﺖ ﺷﻠﻤﭽﻪ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺩﺍﺩﻱ ﻭ ﺁﻭﺍﻱ ﻧﺠﻮﺍﻱ ﻭﺻﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻏﺮﻭﺑﺶ ﺳﭙﺮﺩﻱ ﻭ ﻫﻨﻮﺯﻡ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺳﺖ ﻋﻄﺮ ﺩﻝ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﺠﻮﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻡ ﻣﻴﺮﺳﺪ!!..

ﺷﺐ ﻭﻗﺘﻲ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﭼﺸﻤﻚ ﺯﻥ ﻣﺤﻔﻠﺲ ﺍﻧﺲ ﺑﺎ ﻫﻮﺍﻱ ﻧﻮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺭﻓﻴﻘﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼﻱ ﭼﻬﺎﺭ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﻲ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺧﻢ ﻛﺸﻴﺪﻱ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺧﻴﺮﻩ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻏﻴﺮﺗﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﻲ!ﻭ ﻣﻦ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺁﻧﺠﺎ ﺟﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺷﺎﻫﺪ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﺑﺎﺷﻢ!!.. 

.ﺍﺯ ﻃﻼﻳﻴﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻃﻼﻱ ﻧﺎﺏ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﭘﻴﺪﺍﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺳﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺍﻫﻢ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺗﻤﺎﻡ ﭘﺮﺳﺶ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺘﻢ. ﻭ ﻫﻮﺭﺍﻟﻌﻈﻴﻢ ﻧﻤﺎﺩ ﻋﻈﻤﺖ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺩﻟﺒﺎﺧﺘﮕﻴﺎﺕ،ﺩﮔﺮﮔﻮﻧﻲ ﻫﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺮﻣﺴﺖ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﮕﻲ ﺍﺕ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﻮﻳﺰﻩ ﻛﻪ ﺭﻫﺴﭙﺎﺭ ﺷﺪﻡ ﺷﻮﻕ ﻭﺻﻒ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮﻱ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﭼﻮﻥ ﻣﻴﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﭘﺮﺳﺘﻮﻫﺎﻳﻲ ﻣﻴﺮﻭﻡ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺟﺎﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﭘﺮ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻪ ﺩﻋﺎﻳﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ..ﺑﻪ ﻣﺰﺍﺭﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻴﻨﮕﺮﻳﺴﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﭘﺬﻳﺮﺍﻱ ﻗﻠﺐ ﻭ ﺟﺎﻧﻢ ﻣﻴﺸﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻣﻴﻜﺮﺩ ... ﻭﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻠﻮﺕ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻠﺘﻤﺴﺎﻧﻪ ﻱ ﺩﻋﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﺪﻳﻪ ﻣﻴﺪﺍﺩﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺍﻣﻴﺪ ﺭﺍﭘﺬﻳﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﻴﻜﺮﺩﻱ... ﻭ ﻫﻮﻳﺰﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ، ﻋﺰﺗﻤﻨﺪﻭ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯ، ﺣﺘﻲ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺧﺎﻙ. ﻭ ﻣﻌﺮﺍﺝ ﺷﻬﺪﺍ ﺗﺠﻠﻲ ﮔﺎﻩ ﻣﻈﻠﻮﻣﻴﺖ ﻧﺴﻠﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻤﻨﺎﻣﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ  ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺍﺝ ﺷﻬﺪﺍ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﺟﺎﻡ ﻣﻌﺮﻓﺘﻢ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻟﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﺒﻬﻤﻢ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﻢ ﻛﻪ ﺩﺭﻙ ﻛﻨﻢ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﻋﻈﻤﺖ ﺗﻮﺭﺍ!. ﮔﻢ ﻧﺎﻣﺖ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﻢ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺩﺍﻳﺮﻩ ﻱ ﻟﻐﺎﺗﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮﺻﻴﻔﺖ ﻭﺍژﻩ ﻛﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ  . ﮔﻤﻨﺎﻣﺖ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﻢ ﭼﻮﻥ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﻤﻴﮕﻨﺠﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﺎﻡ ﺗﻮﺍﻡ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻛﻪ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻢ. 

ﺑﺮﺧﻴﺰ،ﺑﺮﺧﻴﺰ ﺍﻱ ﺷﻬﻴﺪ ﮔﻤﻨﺎﻡ ...ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺎﺏ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻝ ﺩﺧﺘﺮ ﻛﻮﭼﻜﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺍﻏﻮﺵ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﻗﺎﺑﻲ ﺍﺯ ﻋﻜﺲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﺷﻜﺒﺎﺭﺵ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﻴﺮﺩ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺎﺏ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﺯﻧﺪﺕ ، ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﭘﺪﺭﺍﻧﺸﺎﻥ ﻣﻴﻨﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺧﺎﻟﻴﺶ ﻭ ﻳﺎﺩ ﺗﻮ ﺳﻬﻢ ﺩﻝ ﻛﻮﭼﻜﺶ ﺑﻮﺩ.. ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻲ ﮔﻮﺵ ﻛﻨﻲ ﺩﺭﺩﻭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﻫﻤﺴﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻧﺠﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻲ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﺖ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ. ﻋﻈﻤﺖ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺷﻜﻮﻩ ﺗﻮ ﺗﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎﺏ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﻏﺼﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻫﺎﻱ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺁﻣﺪﻧﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺁﻣﺪﻥ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﻣﻴﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺷﺒﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﻳﺪﻥ ﺩﺑﺎﺭﻩ ﻱ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﻴﺴﭙﺎﺭﺩ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮﺩﻱ ﻧﻈﺎﺭﻫﻲ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪﻥ ﻳﻚ ﺷﺒﻪ ﻱ ﻣﺤﺎﺳﻦ ﭘﺪﺭﺕ ﺭﺍ...  ﻭ

 ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﺻﺤﻨﻬﻲ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻛﻪ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺁﻏﻮﺵ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺣﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﭼﻮﺑﻲ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻴﺰﺩ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺪﺭ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ!!. ﻭﺗﻮﭼﻪ ﺻﺒﻮﺭﻱ ﻭ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺳﺮﺩﺭﮔﻢ، ﺩﺭ ﻋﻈﻤﺖ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻲ ﺗﻮ.. ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻱ ﻣﻈﻠﻮﻣﻴﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺎﻧﺎﻝ ﻛﻤﻴﻞ ﻭ ﺣﻨﺰﻟﻪ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﻋﻄﺶ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻴﻜﺸﺪ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻭﺗﻮ ﺣﺴﻴﻦ ﻭﺍﺭ ﺗﺸﻨﻪ ﻭ ﮔﺮﺳﻨﻪ، ﺳﻴﺮﺍﺏ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺧﺪﺍ ﺷﺪﻱ ﻭ ﺟﺎﻡ ﮔﻮﺍﺭﺍﻱ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻋﻄﺸﺖ ﻧﻮﺷﻴﺪﻱ.. ﺍﻱ ﺷﻬﻴﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻭﺍﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻟﻴﻠﻲ ﻣﻄﻠﻖ ﻛﻮﻩ ﻧﻔﺲ ﺭﺍ ﺗﻴﺸﻪ ﺯﺩﻱ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﮔﺬﺷﺘﻲ ﻭﻣﻦ ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﻴﺒﺮﺩﻱ ﺣﺴﻴﻦ (ع)

ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﻄﺶ ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺴﻜﻴﻦ ﻣﻴﺪﺍﺩ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻟﺒﻴﻚ ﮔﻮﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺗﻮ ﻣﻴﺂﻣﺪ !!.. ﻓﻜﻪ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺑﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﺷﻦ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻭﺯﺵ ﻧﺴﻴﻢ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺗﻮﺳﺖ..ﻭ ﻣﻦ ﺣﻴﺮﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺷﻦ- ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﮔﺎﻡ ﻫﺎﻳﻢ ﺑﻲ ﻗﺮﺍﺭﻱ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﺣﺲ ﻛﺮﺩﻡ.  ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻗﻴﻤﺘﻲ ﺳﺮﺏ ﺩﺍﻍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﻱ ﺳﺮﺧﺖ ﺧﺮﻳﺪﻱ ﻭ ﺍﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺯﻳﺒﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﺮگ ﺭﻗﺼﻴﺪﻱ ﻭ ﻓﻜﻪ ﻧﻈﺮﻛﺮﺩﻩ ﻱ ﻛﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻴﺪ ﺍﻫﻞ ﻗﻠﻢ ﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺻﻼﺡ ﻗﻠﻢ ﻟﺮﺯﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ. 

ﺷﻨﻬﺎﻱ ﺭﻭﺍﻥ ﻓﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﻴﻘﺮﺍﺭﻱ ﺧﻮﺩﺕ ﺷﺮﻳﻚ ﻛﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺣﻴﺮﺕ ﺯﺩﻩ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﮔﺮ ﻋﺸﻖ... ﭘﺎﺯﻝ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﺖ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﻢ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺩﻭﻛﻮﻫﻪ ﺍﺳﺖ... ﺍﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﻱ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺯﺩﻩ ﻭ ﺍﻱ ﻣﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺸﻖ. ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﻱ ﺗﻮﺑﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﻤﺖ ﻣﻴﻜﻨﻢ ، ﻣﻴﺂﻳﻢ ﻭ ﻣﻴﺂﻳﻢ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻻﻳﻖ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﮔﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﺷﻮﻡ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺎﻭﺍﻱ ﻣﻌﺮﺍﺟﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ. ﺍﻱ ﺩﻭﻛﻮﻫﻪ !ﻣﻦ ﺍﺯ ﻏﺮﺑﺖ ﻭ ﺩﻟﺘﻨﮕﻲ ﺍﺕ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻲ ﺗﺎﺑﻲ ﻫﺎﻱ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻛﻨﻢ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻏﺮﻭﺭﻡ ﺭﺍ ﻭ ﺑﺸﻜﻨﻢ ﺑﺖ ﻣﻨﻴﺘﻢ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺳﺒﻜﺒﺎﻝ ﻭ ﺭﻫﺎ ﺳﺮ ﺩﻫﻢ ﺁﻭﺍﺯ ﻭﺻﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻱ ﺭﺣﻤﺖ ﺭﺍ... 

ﻭ ﺣﺎﻝ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺩﮔﺮﮔﻮﻥ ﺣﺎﻝ  !!ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻭﺍﻉ ﻛﻨﻢ ﺑﺎ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﻭﺍﻱ ﻭﺩﺍﻉ ﺑﺎ ﻋﺎﺭﻓﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ؟ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻏﺮﻳﺐ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﻡ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻢ ...ﭘﺲ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﺖ ﺟﺎ ﻣﻴﮕﺬﺍﺭﻡ..ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺩﻝ ﻛﻮﭼﻜﻢ ﺑﺎﺵ!.. ﺍﻱ ﺷﻬﻴﺪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ، ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﺎﻣﻦ ﺑﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﺲ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﻡ، ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻔﺲ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﻫﺎﻳﻢ ﻭﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺎﻡ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺧﻮﺍﻫﺮﻱ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.. ﺣﺎﻝ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻪ ﺍﻡ...ﻏﺮﻭﺏ ﺷﺪ...ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻫﻢ ﺭﻓﺖ...ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ!.. ﺍﻣﺎ ﺟﻬﺎﺩ ﻣﻦ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﻣﻨﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﻝ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻻﻟﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﺭﻕ ﻭ ﺑﺮﻕ ﻫﺎﻱ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﻫﻨﻜﺠﻲ ﻫﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻮﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻏﺮﻕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﺩﻧﻴﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﻲ ﻫﺎ ﻭ ﺍﻳﺜﺎﺭ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﺱ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ!!.. ﭘﺲ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﻻﻟﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﻬﻴﺪﻡ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻣﻴﺒﻨﺪﻡ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻭﺍﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺯﻳﻨﺐ ﻭﺍﺭ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺑﺎﻳﺴﺘﻢ. ﻭ ﺍﻱ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺪﺍﻥ ﺑﺎ ﺭﻓﺘﻨﺖ ﻋﻠﻤﺖ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻋﻠﻤﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻃﻠﺒﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﻳﻦ ﺑﺎﻡ ﻫﺎ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 


ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺳﻮﺍﻝ ﻳﺎ ﻳﻚ ﺩﻋﺎ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺩﻟﻢ ﭼﺸﻤﻚ ﻣﻴﺰﻧﺪ ..ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ..ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻦ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺷﻬﺎﺩﺗﺖ ﺩﺭ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻱ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﻏﺮﻕ ﺑﻮﺩﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﻣﻴﺸﺘﺎﻓﺘﻲ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺭﻓﻴﻘﺖ، ﻫﻢ ﺭﺯﻣﺖ ﻭ ﻫﻤﻜﻼﻡ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺯﻱ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺟﺎﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻱ؟؟ ﻣﮕﺮ ﺍﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﻛﺴﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ ﻛﻔﺸﻬﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻋﺸﻘﻲ ﻭﺍﻛﺲ ﻣﻴﺰﺩ ﻣﮕﺮ ﺍﻭ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺒﻬﺎﻱ ﺩﻟﺘﻨﮕﻲ ﺍﺕ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ؟؟ ﺣﺎﻝ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ..ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺭﻭﺡ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﻤﻴﮕﻨﺠﺪ..ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﻦ!!! ﭘﺲ ﺣﻖ ﺭﻓﺎﻗﺘﺖ ﺭﺍ ﺍﺩﺍ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺭﻓﻴﻘﻲ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﺡ ﺑﺰﺭﮔﺶ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ!!...  

ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﺪﻗﺎﻣﺖ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻧﺮﺳﻴﺪﻡ ﻫﺮﮔﺰ... ﺍﻱ ﻛﺎﺵ.. ﻻﺍﻗﻞ ﺭﻛﻌﺖ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺮﺳﻢ... ﺳﻴﺐ ﺳﺮﺧﻲ ﺳﺮ ﻧﻴﺰﺳﺖ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ... ﺍﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﻛﺎﻝ ﻧﻤﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﺮﺳﻢ!!... 

ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﻛﻮﻫﻲ ﺍﺯ ﻭﺍژﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﺒﻬﻢ ﺭﺍﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻣﻴﻜﻨﺪ ..ﻭ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻓﻜﺎﺭﻡ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ، ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺭﺍﻩ ﮔﺮﻳﺰﻡ !!ﺭﺍﻫﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺑﻬﺎﻡ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﻼﻃﻢ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻲ ﻭﺯﻧﻲ ﺫﻫﻨﻢ!..  ﭘﺲ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﻭﺍژﻩ ﻫﺎﻳﻢ ﺧﻴﺲ ﺷﺪﻧﺪ، ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﺷﺮﻡ ﻧﺠﺎﺑﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻭﺍژﻩ ﻫﺎﻳﻢ ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﻭ ﺷﻌﻠﻪ ﻛﺸﻴﺪﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺣﺮﻡ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﻲ ﺍﺕ ﺣﺲ ﻣﻴﻜﻨﻢ.

ﺍﻱ ﻃﺮﺍﻭﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﺑﺎﺭﺍﻧﻲ ﺍﻡ...ﻭ ﺍﻱ ﺗﺠﺴﻢ ﻧﺠﺎﺑﺖ ﺑﻨﺪﮔﻲ...ﺳﻼﻣﺖ ﻣﻴﻜﻨﻢ. ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﻜﻮﺕ ﺍﻓﻜﺎﺭﻡ ﺗﻼﻃﻤﻲ ﺍﺯ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻣﻮﺝ ﻣﻴﺰﺩ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﻻﻳﻖ ﻣﻴﺪﺍﻧﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﺗﺎ ﺯﺍﺋﺮ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﻲ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻋﺮﻭﺝ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﺩﻟﻢ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻭ ﺗﺸﻮﻳﺶ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ؟ ﻭﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎﺩﻱ ﺍﺯ ﺳﻜﻮﺕ ﻣﺮﺍ ﺍﺭﺍﻡ ﻛﺮﺩﻱ ﻭﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﺲ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ ، ﻭ  ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺴﻜﻴﻦ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺩﻝ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮔﻴﺮ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ!...

ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺳﺎﺩﻩ ﺗﺮ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺍﺯﺩﻟﺘﻨﮕﻲ ﻭﺍژﻫﺎﻳﻢ، ﺍﺯ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺍﺣﺴﺎﺳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻮﺍﻱ ﻫﻮﺍﻳﻲ ﺷﺪﻧﻢ. ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﺕ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺳﻴﺪ ﻫﺠﻮﻡ ﺍﺷﻚ ﺳﻨﮕﺮ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ﻛﺮﺩ ﻭﺗﻨﻬﺎ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻱ ﺷﻜﺮ ﺑﻲ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﺴﻜﻴﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻭ ﻣﻦ ﭼﻜﺎﻭﻙ ﻭﺍﺭ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻣﻴﺪ ﺍﻭﺝ ﮔﺮﻓﺘﻢ  ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻟﻢ ﻫﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻡ!. ﺳﻔﺮ ﻛﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺩﻝ، ﻭ ﻗﺮﺍﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﺍﻳﻦ ﺳﻮﺍﻝ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﻣﻴﺠﺴﺘﻢ .. 

ﺍﺯ ﻛﺠﺎﻱ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﺖ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟ ﺍﺻﻼ ﭼﻪ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺖ ﺑﻴﺖ ﺧﺎﻙ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﺖ ﻣﻌﻄﺮ ﺍﺯ ﻋﻄﺮ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﺗﻮﺳﺖ ﻭ ﻗﺼﻴﺪﻩ ﻱ ﺩﻟﻢ ﻋﺎﺟﺰ ﺍﺯ ﺳﺮﻭﺩﻥ ﺁﻥ...ﭘﺲ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺪﻳﻪ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻛﻨﻢ... ﺍﺭﻭﻧﺪ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺁﺭﺍﻡ ﺩﺭ  ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺑﻴﻘﺮﺍﺭ.. ﺍﻱ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ ﺍﺭﻭﻧﺪ ﺑﺨﺮﻭﺵ ﻭ ﻣﻮﺝ ﺑﺮ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﻜﻮﺏ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻗﻠﺒﺖ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﻴﺮﺩ ﺍﺯ ﭘﺮ ﭘﺮ ﺷﺪﻥ ﻗﺎﺻﺪﻙ ﻫﺎﻱ ﺳﭙﻴﺪ ﺩﺭ ﺗﻮ...ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺑﻠﻌﻴﺪﻱ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺎﺏ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﺸﺎﻥ،ﻭ ﺑﻲ ﺗﺎﺑﻲ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ... ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻲ ﻗﺎﺻﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﺩ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺭﺍ ﺍﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺯﻳﺒﺎ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺳﻴﺮ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺑﻲ ﻗﺮﺍﺭﺕ ﻛﻨﻲ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺧﻴﺮﻩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭ ﺗﻮ ﺑﻴﻘﺮﺍﺭ !ﭘﺲ ﺑﻜﻮﺏ ﺑﺮ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎﻳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺤﻜﻮﻣﻲ ﺑﻪ ﺧﺮﻭﺷﺎﻧﻲ ﻭ ﺑﻴﺘﺎﺑﻲ.. ﻏﺮﻭﺏ ﺷﻠﻤﭽﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻏﺮﺑﺖ ﻏﺮﻳﺐ ﺩﻟﺘﻨﮕﻲ ﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩ .. ﺍﻱ ﻏﺮﻳﺐ ﺁﺷﻨﺎﻱ  ﻣﻦ !ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎ ﻏﺮﺑﺖ ﺷﻠﻤﭽﻪ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺩﺍﺩﻱ ﻭ ﺁﻭﺍﻱ ﻧﺠﻮﺍﻱ ﻭﺻﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻏﺮﻭﺑﺶ ﺳﭙﺮﺩﻱ ﻭ ﻫﻨﻮﺯﻡ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺳﺖ ﻋﻄﺮ ﺩﻝ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﺠﻮﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻡ ﻣﻴﺮﺳﺪ!!..

ﺷﺐ ﻭﻗﺘﻲ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﭼﺸﻤﻚ ﺯﻥ ﻣﺤﻔﻠﺲ ﺍﻧﺲ ﺑﺎ ﻫﻮﺍﻱ ﻧﻮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺭﻓﻴﻘﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼﻱ ﭼﻬﺎﺭ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﻲ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺧﻢ ﻛﺸﻴﺪﻱ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺧﻴﺮﻩ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻏﻴﺮﺗﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﻲ!ﻭ ﻣﻦ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺁﻧﺠﺎ ﺟﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺷﺎﻫﺪ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﺑﺎﺷﻢ!!.. 

.ﺍﺯ ﻃﻼﻳﻴﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻃﻼﻱ ﻧﺎﺏ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﭘﻴﺪﺍﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺳﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺍﻫﻢ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺗﻤﺎﻡ ﭘﺮﺳﺶ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺘﻢ. ﻭ ﻫﻮﺭﺍﻟﻌﻈﻴﻢ ﻧﻤﺎﺩ ﻋﻈﻤﺖ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺩﻟﺒﺎﺧﺘﮕﻴﺎﺕ،ﺩﮔﺮﮔﻮﻧﻲ ﻫﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺮﻣﺴﺖ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﮕﻲ ﺍﺕ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﻮﻳﺰﻩ ﻛﻪ ﺭﻫﺴﭙﺎﺭ ﺷﺪﻡ ﺷﻮﻕ ﻭﺻﻒ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮﻱ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﭼﻮﻥ ﻣﻴﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﭘﺮﺳﺘﻮﻫﺎﻳﻲ ﻣﻴﺮﻭﻡ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺟﺎﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﭘﺮ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻪ ﺩﻋﺎﻳﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ..ﺑﻪ ﻣﺰﺍﺭﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻴﻨﮕﺮﻳﺴﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﭘﺬﻳﺮﺍﻱ ﻗﻠﺐ ﻭ ﺟﺎﻧﻢ ﻣﻴﺸﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻣﻴﻜﺮﺩ ... ﻭﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻠﻮﺕ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻠﺘﻤﺴﺎﻧﻪ ﻱ ﺩﻋﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﺪﻳﻪ ﻣﻴﺪﺍﺩﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺍﻣﻴﺪ ﺭﺍﭘﺬﻳﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﻴﻜﺮﺩﻱ... ﻭ ﻫﻮﻳﺰﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ، ﻋﺰﺗﻤﻨﺪﻭ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯ، ﺣﺘﻲ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺧﺎﻙ. ﻭ ﻣﻌﺮﺍﺝ ﺷﻬﺪﺍ ﺗﺠﻠﻲ ﮔﺎﻩ ﻣﻈﻠﻮﻣﻴﺖ ﻧﺴﻠﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻤﻨﺎﻣﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ  ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺍﺝ ﺷﻬﺪﺍ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﺟﺎﻡ ﻣﻌﺮﻓﺘﻢ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻟﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﺒﻬﻤﻢ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﻢ ﻛﻪ ﺩﺭﻙ ﻛﻨﻢ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﻋﻈﻤﺖ ﺗﻮﺭﺍ!. ﮔﻢ ﻧﺎﻣﺖ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﻢ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺩﺍﻳﺮﻩ ﻱ ﻟﻐﺎﺗﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮﺻﻴﻔﺖ ﻭﺍژﻩ ﻛﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ  . ﮔﻤﻨﺎﻣﺖ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﻢ ﭼﻮﻥ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﻤﻴﮕﻨﺠﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﺎﻡ ﺗﻮﺍﻡ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻛﻪ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻢ. 

ﺑﺮﺧﻴﺰ،ﺑﺮﺧﻴﺰ ﺍﻱ ﺷﻬﻴﺪ ﮔﻤﻨﺎﻡ ...ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺎﺏ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻝ ﺩﺧﺘﺮ ﻛﻮﭼﻜﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺍﻏﻮﺵ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﻗﺎﺑﻲ ﺍﺯ ﻋﻜﺲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﺷﻜﺒﺎﺭﺵ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﻴﺮﺩ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺎﺏ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﺯﻧﺪﺕ ، ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﭘﺪﺭﺍﻧﺸﺎﻥ ﻣﻴﻨﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺧﺎﻟﻴﺶ ﻭ ﻳﺎﺩ ﺗﻮ ﺳﻬﻢ ﺩﻝ ﻛﻮﭼﻜﺶ ﺑﻮﺩ.. ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻲ ﮔﻮﺵ ﻛﻨﻲ ﺩﺭﺩﻭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﻫﻤﺴﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻧﺠﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻲ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﺖ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ. ﻋﻈﻤﺖ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺷﻜﻮﻩ ﺗﻮ ﺗﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎﺏ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﻏﺼﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻫﺎﻱ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺁﻣﺪﻧﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺁﻣﺪﻥ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﻣﻴﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺷﺒﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﻳﺪﻥ ﺩﺑﺎﺭﻩ ﻱ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﻴﺴﭙﺎﺭﺩ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮﺩﻱ ﻧﻈﺎﺭﻫﻲ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪﻥ ﻳﻚ ﺷﺒﻪ ﻱ ﻣﺤﺎﺳﻦ ﭘﺪﺭﺕ ﺭﺍ...  ﻭ

 ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﺻﺤﻨﻬﻲ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻛﻪ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺁﻏﻮﺵ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺣﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﭼﻮﺑﻲ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻴﺰﺩ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺪﺭ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ!!. ﻭﺗﻮﭼﻪ ﺻﺒﻮﺭﻱ ﻭ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺳﺮﺩﺭﮔﻢ، ﺩﺭ ﻋﻈﻤﺖ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻲ ﺗﻮ.. ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻱ ﻣﻈﻠﻮﻣﻴﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺎﻧﺎﻝ ﻛﻤﻴﻞ ﻭ ﺣﻨﺰﻟﻪ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﻋﻄﺶ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻴﻜﺸﺪ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻭﺗﻮ ﺣﺴﻴﻦ ﻭﺍﺭ ﺗﺸﻨﻪ ﻭ ﮔﺮﺳﻨﻪ، ﺳﻴﺮﺍﺏ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺧﺪﺍ ﺷﺪﻱ ﻭ ﺟﺎﻡ ﮔﻮﺍﺭﺍﻱ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻋﻄﺸﺖ ﻧﻮﺷﻴﺪﻱ.. ﺍﻱ ﺷﻬﻴﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻭﺍﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻟﻴﻠﻲ ﻣﻄﻠﻖ ﻛﻮﻩ ﻧﻔﺲ ﺭﺍ ﺗﻴﺸﻪ ﺯﺩﻱ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﮔﺬﺷﺘﻲ ﻭﻣﻦ ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﻴﺒﺮﺩﻱ ﺣﺴﻴﻦ (ع)

ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﻄﺶ ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺴﻜﻴﻦ ﻣﻴﺪﺍﺩ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻟﺒﻴﻚ ﮔﻮﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺗﻮ ﻣﻴﺂﻣﺪ !!.. ﻓﻜﻪ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺑﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﺷﻦ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻭﺯﺵ ﻧﺴﻴﻢ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺗﻮﺳﺖ..ﻭ ﻣﻦ ﺣﻴﺮﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺷﻦ- ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﮔﺎﻡ ﻫﺎﻳﻢ ﺑﻲ ﻗﺮﺍﺭﻱ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﺣﺲ ﻛﺮﺩﻡ.  ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻗﻴﻤﺘﻲ ﺳﺮﺏ ﺩﺍﻍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﻱ ﺳﺮﺧﺖ ﺧﺮﻳﺪﻱ ﻭ ﺍﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺯﻳﺒﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﺮگ ﺭﻗﺼﻴﺪﻱ ﻭ ﻓﻜﻪ ﻧﻈﺮﻛﺮﺩﻩ ﻱ ﻛﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻴﺪ ﺍﻫﻞ ﻗﻠﻢ ﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺻﻼﺡ ﻗﻠﻢ ﻟﺮﺯﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ. 

ﺷﻨﻬﺎﻱ ﺭﻭﺍﻥ ﻓﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﻴﻘﺮﺍﺭﻱ ﺧﻮﺩﺕ ﺷﺮﻳﻚ ﻛﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺣﻴﺮﺕ ﺯﺩﻩ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﮔﺮ ﻋﺸﻖ... ﭘﺎﺯﻝ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﺖ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﻢ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺩﻭﻛﻮﻫﻪ ﺍﺳﺖ... ﺍﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﻱ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺯﺩﻩ ﻭ ﺍﻱ ﻣﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺸﻖ. ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﻱ ﺗﻮﺑﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﻤﺖ ﻣﻴﻜﻨﻢ ، ﻣﻴﺂﻳﻢ ﻭ ﻣﻴﺂﻳﻢ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻻﻳﻖ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﮔﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﺷﻮﻡ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺎﻭﺍﻱ ﻣﻌﺮﺍﺟﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ. ﺍﻱ ﺩﻭﻛﻮﻫﻪ !ﻣﻦ ﺍﺯ ﻏﺮﺑﺖ ﻭ ﺩﻟﺘﻨﮕﻲ ﺍﺕ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻲ ﺗﺎﺑﻲ ﻫﺎﻱ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻛﻨﻢ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻏﺮﻭﺭﻡ ﺭﺍ ﻭ ﺑﺸﻜﻨﻢ ﺑﺖ ﻣﻨﻴﺘﻢ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺳﺒﻜﺒﺎﻝ ﻭ ﺭﻫﺎ ﺳﺮ ﺩﻫﻢ ﺁﻭﺍﺯ ﻭﺻﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻱ ﺭﺣﻤﺖ ﺭﺍ... 

ﻭ ﺣﺎﻝ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺩﮔﺮﮔﻮﻥ ﺣﺎﻝ  !!ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻭﺍﻉ ﻛﻨﻢ ﺑﺎ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﻭﺍﻱ ﻭﺩﺍﻉ ﺑﺎ ﻋﺎﺭﻓﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ؟ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻏﺮﻳﺐ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﻡ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻢ ...ﭘﺲ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﺖ ﺟﺎ ﻣﻴﮕﺬﺍﺭﻡ..ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺩﻝ ﻛﻮﭼﻜﻢ ﺑﺎﺵ!.. ﺍﻱ ﺷﻬﻴﺪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ، ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﺎﻣﻦ ﺑﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﺲ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﻡ، ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻔﺲ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﻫﺎﻳﻢ ﻭﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺎﻡ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺧﻮﺍﻫﺮﻱ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.. ﺣﺎﻝ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻪ ﺍﻡ...ﻏﺮﻭﺏ ﺷﺪ...ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻫﻢ ﺭﻓﺖ...ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ!.. ﺍﻣﺎ ﺟﻬﺎﺩ ﻣﻦ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﻣﻨﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﻝ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻻﻟﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﺭﻕ ﻭ ﺑﺮﻕ ﻫﺎﻱ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﻫﻨﻜﺠﻲ ﻫﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻮﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻏﺮﻕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﺩﻧﻴﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﻲ ﻫﺎ ﻭ ﺍﻳﺜﺎﺭ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﺱ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ!!.. ﭘﺲ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﻻﻟﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﻬﻴﺪﻡ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻣﻴﺒﻨﺪﻡ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻭﺍﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺯﻳﻨﺐ ﻭﺍﺭ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺑﺎﻳﺴﺘﻢ. ﻭ ﺍﻱ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺪﺍﻥ ﺑﺎ ﺭﻓﺘﻨﺖ ﻋﻠﻤﺖ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻋﻠﻤﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻃﻠﺒﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﻳﻦ ﺑﺎﻡ ﻫﺎ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 


ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺳﻮﺍﻝ ﻳﺎ ﻳﻚ ﺩﻋﺎ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺩﻟﻢ ﭼﺸﻤﻚ ﻣﻴﺰﻧﺪ ..ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ..ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻦ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺷﻬﺎﺩﺗﺖ ﺩﺭ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻱ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﻏﺮﻕ ﺑﻮﺩﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﻣﻴﺸﺘﺎﻓﺘﻲ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺭﻓﻴﻘﺖ، ﻫﻢ ﺭﺯﻣﺖ ﻭ ﻫﻤﻜﻼﻡ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺯﻱ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺟﺎﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻱ؟؟ ﻣﮕﺮ ﺍﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﻛﺴﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ ﻛﻔﺸﻬﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻋﺸﻘﻲ ﻭﺍﻛﺲ ﻣﻴﺰﺩ ﻣﮕﺮ ﺍﻭ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺒﻬﺎﻱ ﺩﻟﺘﻨﮕﻲ ﺍﺕ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ؟؟ ﺣﺎﻝ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ..ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺭﻭﺡ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﻤﻴﮕﻨﺠﺪ..ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﻦ!!! ﭘﺲ ﺣﻖ ﺭﻓﺎﻗﺘﺖ ﺭﺍ ﺍﺩﺍ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺭﻓﻴﻘﻲ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﺡ ﺑﺰﺭﮔﺶ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ!!...  

ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﺪﻗﺎﻣﺖ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻧﺮﺳﻴﺪﻡ ﻫﺮﮔﺰ... ﺍﻱ ﻛﺎﺵ.. ﻻﺍﻗﻞ ﺭﻛﻌﺖ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺮﺳﻢ... ﺳﻴﺐ ﺳﺮﺧﻲ ﺳﺮ ﻧﻴﺰﺳﺖ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ... ﺍﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﻛﺎﻝ ﻧﻤﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﺮﺳﻢ!!... 
  • سرباز سایبری